Trzecie przekonanie oparte na miłości
Trzecie przekonanie oparte na miłości:
„Moje poczucie wartości nie zależy od mojej efektywności. Miłość nie stawia warunków.”
W dzieciństwie nauczyliśmy się, że skuteczne działanie jest nagradzane. Dzieci pochodzące z rodzin wysoko sobie ceniących sukces uważają działanie nie w pełni doskonałe za porażkę. Nawet wysokie osiągnięcia przynoszą im jedynie chwilową satysfakcję. Nauczono je, że cokolwiek zrobią, nigdy nie jest wystarczające.
Uzależnienie poczucia wartości od naszych osiągnięć nieuchronnie przynosi nam uczucie niedopasowania.
Suzy wychowała się w rodzinie, w której perfekcyjne działanie było jedynym sposobem uzyskania akceptacji rodziców. Gdy na świadectwie Suzy znalazło się pięć ocen celujących i jedna bardzo dobra z plusem, rodzice pytali: „Dlaczego nie same celujące?”. Suzy uzyskała kilka stypendiów naukowych, lecz pomimo „sukcesu” często budziła się z „kamieniem w żołądku” i musiała wymiotować. Ogarniał ją strach przed otrzymaniem innej oceny niż celująca. Musiała być najlepsza. Jako dorosła kobieta nadal obsesyjnie dążyła do sukcesu i w wieku dwudziestu siedmiu lat została kierowniczą dużej firmy. Ciągle jednak nie była z siebie zadowolona i nieustannie nawiedzał ją strach przed porażką.
Brian wychowywał się w rodzinie podobnej do rodziny Suzy, lecz nauczył się inaczej pokonywać uczucie strachu. Kiepsko radził sobie w szkole, nigdy nie poszedł na studia. Najmował się do najgorszych prac. Nigdy się specjalnie nie wysilał, chociaż był bardzo inteligentny. Wobec ciągłego niezadowolenia rodziców bardzo wcześnie wykształciło się u niego przeświadczenie: „Cokolwiek zrobię, nie jest to wystarczająco dobre, więc po co mam się starać? Jeśli nie będę próbował, nigdy nie będę musiał przeżywać porażki”.
Punktem stycznym zachowania Suzy i Briana było przekonanie, że efekty ich działań określają ich wartość jako ludzi.
Oboje musieli dokonać wysiłku odrzucenia owego uzależniającego przekonania. Aby przerwać krąg uzależnienia, musieli zrozumieć, że miłość, którą jesteśmy obdarzani, i poczucie wartości nie zależą od naszego sposobu postępowania.
Przyszliśmy na świat warci najwyższej uwagi i miłości, bez powodu do wstydu. Naszym zadaniem jest odzyskanie łączności z jądrem naszego jestestwa.
[Lee Jampolsky – Leczenie uzależnionego umysłu]
„Moje poczucie wartości nie zależy od mojej efektywności. Miłość nie stawia warunków.”
W dzieciństwie nauczyliśmy się, że skuteczne działanie jest nagradzane. Dzieci pochodzące z rodzin wysoko sobie ceniących sukces uważają działanie nie w pełni doskonałe za porażkę. Nawet wysokie osiągnięcia przynoszą im jedynie chwilową satysfakcję. Nauczono je, że cokolwiek zrobią, nigdy nie jest wystarczające.
Uzależnienie poczucia wartości od naszych osiągnięć nieuchronnie przynosi nam uczucie niedopasowania.
Suzy wychowała się w rodzinie, w której perfekcyjne działanie było jedynym sposobem uzyskania akceptacji rodziców. Gdy na świadectwie Suzy znalazło się pięć ocen celujących i jedna bardzo dobra z plusem, rodzice pytali: „Dlaczego nie same celujące?”. Suzy uzyskała kilka stypendiów naukowych, lecz pomimo „sukcesu” często budziła się z „kamieniem w żołądku” i musiała wymiotować. Ogarniał ją strach przed otrzymaniem innej oceny niż celująca. Musiała być najlepsza. Jako dorosła kobieta nadal obsesyjnie dążyła do sukcesu i w wieku dwudziestu siedmiu lat została kierowniczą dużej firmy. Ciągle jednak nie była z siebie zadowolona i nieustannie nawiedzał ją strach przed porażką.
Brian wychowywał się w rodzinie podobnej do rodziny Suzy, lecz nauczył się inaczej pokonywać uczucie strachu. Kiepsko radził sobie w szkole, nigdy nie poszedł na studia. Najmował się do najgorszych prac. Nigdy się specjalnie nie wysilał, chociaż był bardzo inteligentny. Wobec ciągłego niezadowolenia rodziców bardzo wcześnie wykształciło się u niego przeświadczenie: „Cokolwiek zrobię, nie jest to wystarczająco dobre, więc po co mam się starać? Jeśli nie będę próbował, nigdy nie będę musiał przeżywać porażki”.
Punktem stycznym zachowania Suzy i Briana było przekonanie, że efekty ich działań określają ich wartość jako ludzi.
Oboje musieli dokonać wysiłku odrzucenia owego uzależniającego przekonania. Aby przerwać krąg uzależnienia, musieli zrozumieć, że miłość, którą jesteśmy obdarzani, i poczucie wartości nie zależą od naszego sposobu postępowania.
Przyszliśmy na świat warci najwyższej uwagi i miłości, bez powodu do wstydu. Naszym zadaniem jest odzyskanie łączności z jądrem naszego jestestwa.
[Lee Jampolsky – Leczenie uzależnionego umysłu]
Brak komentarzy: