Co jest celem życia duchowego?

Odpowiedź na to pytanie jest – wbrew pozorom – dość prosta. Celem życia duchowego jest obserwowanie siebie i całego wszechświata w działaniu. Obserwacja powinna być jak najpełniejsza; dlatego nauczyciele tak wielką wagę przykładają do uważności i świadomości bycia. Przyjmując taką postawę, przestajemy poszukiwać podniety w odkrywaniu tajemnic. Z czasem bowiem wszystkie tajemnice znikają. Wszystkie nasze myśli, intencje, przyczyny występowania pewnych zjawisk i sytuacji – to wszystko staje się przejrzyste, niczym oszlifowany diament. Nie trawią naszego serca niezaspokojone pragnienia, znikają potrzeby umysłu i ciała. Wszystko jest zaspokajane na bieżąco. Nie trzeba na nic czekać i zastanawiać się czy w ogóle uda się to zrealizować. Życie człowieka zaczyna wykraczać poza niego samego; ogarniać cały wszechświat. Właśnie w ten sposób prowadzimy życie duchowe. Porzucamy wszystkie zmartwienia i koncentrujemy się na chwili obecnej (czyli wieczności). Człowiek świadomy nie musi się modlić do Boga czy świętych. Nie ma bowiem żadnych potrzeb; nie odczuwa, że czegoś mu brakuje i nie ma żadnych wątpliwości co do natury świata. Przeżywa swój czas na bieżąco i jest niezależny od zewnętrznych warunków egzystencji. Zostaje na swoim miejscu i nie czuje potrzeby szukania innego. Żadne inne miejsce nie będzie dla niego lepsze, niż to, w którym się znajduje.

Jeśli chcesz doświadczyć prawdziwego życia duchowego, spróbuj wyciszyć umysł; zatrzymaj potok myśli i pozwól, by twoje działania realizowały się w sposób naturalny – bez sztucznie generowanego wysiłku.

Źródło: 8segment