Przypowieść o nienasyceniu.

Żebrak puka do drzwi cesarza. Cesarz wychodzi na poranny spacer do swego pięknego ogrodu. Kiedy indziej trudno byłoby żebrakowi uzyskać audiencję. Ale tu nikt nie może przeszkodzić. - Czego chcesz? – cesarz pyta żebraka
Żebrak zaśmiał się i powiedział: “Ty mnie pytasz, tak jak gdybyś mógł wypełnić moje pragnienie!”

Król był obrażony. Powiedział: “Oczywiście, mogę spełnić twoje pragnienie. Co to jest? Tylko powiedz mi je.”
A żebrak odpowiedział: “Pomyśl dwukrotnie zanim coś obiecasz.”
Żebrak ten nie był zwyczajnym żebrakiem, był mistrzem cesarza w poprzednim życiu. Obiecał on, że w tym życiu: “Przyjdę i spróbuję przebudzić cię w twoim następnym życiu. Te życie już straciłeś lecz powrócę znowu.” Lecz król zapomniał to kompletnie – którz pamięta swoje przeszłe życie? Więc upierał się nadal: “Spełnie wszystko o co poprosisz. Jestem bardzo potężnym cesarzem, cóż mógłbyś ewentualnie pragnąć czego nie mógłbym ci dać?”
Żebrak odpowiedział: “Jest to bardzo proste pragnienie. Czy widzisz tą żebraczą miskę? Możesz ją czymś napełnić?”
Cesarz rzekł: “Oczywiście!” Zawołał jednego ze swoich wezyrów i powiedział mu: “Napełnij żebraczą miskę tego człowieka pieniędzmi.” Wezyr poszedł i wziął pewną ilość monet i wsypał je do miski, a one znikły. I wsypywał ich więcej i więcej, a w momencie, kiedy mógłyby one wypełnić nią, znikały. I żebracza miska pozostawała zawsze pusta.
Cały pałac zgromadził się. Od osoby do osoby pogłoska rozeszła się wśród całej stolicy, i ogromny tłum zebrał się. Powiedział on do swoich wezyrów:
- Jeśli całe królestwo jest stracone, jestem gotów stracić je, lecz nie mogę być pokonanym przez tego żebraka.

Diamenty, perły i szmaragdy, jego skarbiec zaczynął stawać się pusty. Żebracza miska wydawała się być bez dna. Wszystko co było wkładane do niej natychmiast znikało, przestawało istnieć.  Król upadł do stóp żebraka. Powiedzał:
- Tylko powiedz mi jedną rzecz. Jesteś zwycięzcą – lecz zanim odejdziesz, proszę tylko zaspokój moją ciekawość. Z czego wykonana jest ta żebracza miska?”
Żebrak zaśmiał się i odpowiedział.
- Jest wykonana z ludzkiego umysłu.
Zrozumienie tego transformuje życie.
Co się wydarza? Twój umysł zdematerializował to. Samochód jest gotowy do jazdy, lecz nie ma już więcej podniecenia. Podniecenie było tylko w dostawaniu go. Stałeś się tak pijany pragnieniem, że zapominałeś swojej wewnętrznej nicości. Teraz pragnienie jest spełnione, samochód jeździ, kobieta leży w twoim łóżku, pieniądze są na twoim koncie – i znowu podniecenie znika. Znowu jest pustka, gotowa cię pożreć. Znowu musisz stworzyć inne pragnienie, by uciec przed tą bezziewną otchłanią.
W ten sposób osoba porusza się z jednego pragnienia do następnego. W ten sposób osoba pozostaje żebrakiem. Całe twoje życie potwierdza to wciąż i wciąż – każde pragnienie frustruje. A kiedy cel jest osiągany okazuje się że, potrzebujesz kolejne pragnienie.
Dzień, w którym zrozumiesz, że podążanie za pragnieniami prowadzi do klęski, stanie się zwrotnym punktem w twoim życiu.
Inną podróżą jest ta wnętrzna, poruszać się ku wnętrzu. Powróć do domu. Umysł zawsze żyje pragnieniami, dlatego umysł nigdy nie pozostawi cię bez pragnień. Jeżeli jesteś bez pragnienia, umysł natychmiast umiera. Oto cały sekret medytacji.
Wielkie jest znaczenie tej opowieści. Czy kiedykolwiek pomyślałeś o swej misie żebraczej? Wszystko znika, władza, prestiż, szacunek, bogactwo, wszystko znika, a twoja misa żebracza ciągle domaga się czegoś więcej. I to “więcej” odciąga cię od tego, co jest. Pragnienie, tęsknota za czymś innym, zabiera cię z tej chwili, która jest teraz.


W świecie żyją tylko dwa rodzaje ludzi: większość goni za cieniami, będą mieli swoje misy żebracze aż do grobu. Bardzo mała cząstka ludzi, jeden na milion, przestaje biec, porzuca pragnienia, o nic nie prosi – i nagle wszystko w sobie znajduje.

z nauk Osho