Przypowieść o starcu i wodospanie.

Konfucjusz przyglądał się wodospadowi na rzece Luliang
 Spada on z wysokości 200 stóp, a wytwarzana przezeń piana dociera na odległość 15 mil.
 Żadne nawet pokryte łuskami stworzenie, nie zdoła przetrwać w takich warunkach.
 Konfucjusz ujrzał tam starca, wchodzącego pod strumień wody.
 Myśląc, że starzec popadł w tarapaty i zamierza zakończyć żywot nakazał jednemu z uczniów,
 by pobiegł brzegiem i spróbował go uratować.
Starzec wynurzył się jakieś 100 kroków dalej i z włosami ociekającymi wodą ruszył brzegiem radośnie śpiewając.
 Konfucjusz poszedł za nim, a gdy go dogonił, zapytał:
 - Sądziłem, Panie, że jesteś duchem, lecz teraz widzę przed sobą człowieka. Powiedz mi z łaski swojej, jaki masz sposób na to by tak sobie radzić z wodą?
 - Nie mam żadnego sposobu – odparł – Zanurzam się w wir i razem z nim się wynurzam. Dostosowuję się do wody, a nie wodę do siebie. Tak oto sobie z nią radzę.